[Fanfiction] Superbat [Clark kent/Bruce wayne] For you..

บรูซคือโลกของเขา

แล้วโลกของบรูซ..เขาคืออะไร

คลาร์กเคยคิดจะถามคำถามนี้มาเป็นพันๆครั้ง แต่ทุกครั้งที่กำลังจะเปิดปากถาม ดวงตาสีอ่อนที่จ้องมองตอบมานั้นกลับทำให้ทุกอย่างในหัวถูกลืมหายไปจนหมด ทุกสิ่งในใจถูกเจือจางจนอ่อนใสเมื่อได้ร่างนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

จนในที่สุดคลาร์กก็เลิกที่จะถาม

แต่เขาไม่เคยเลิกที่จะหาคำตอบ

“บรูซ ผมรักคุณ..”

ประโยคเดิมๆที่พร่ำถักทอมันจนเป็นผืนผ้าหวังจะห่อหุ้มอีกคนเก็บเอาไว้ลึกๆไม่ให้ใครได้เชยชมนอกจากเขาคนเดียว เป็นเพียงแค่ความหวังเมื่อเส้นด้ายที่ต้องใช้นั้นเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆตามขนาดของผืนผ้าที่ต้องใช้

ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

“ผมรู้..”

แค่เพียงคำสั้นๆตอบกลับมา ณ ขณะนั้นคลาร์กไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการที่คนตรงหน้ายินยอมรับการโอบกอดจากเขา คนๆนี้ยอมรับความเป็นเขา..

********************************

“หืม..ซุปเปอร์แมนไปไหน?”

บรูซเอ่ยถามเมื่อกวาดตามองไปรอบๆทั้งห้องประชุมแล้วพบว่าคนที่ควรอยู่กลับไม่อยู่ สบตากับทุกๆคนก็ไม่มีใครสามารถให้คำตอบให้ได้ แต่ก็จับสังเกตได้ว่าซาทันน่าที่ควรเข้าประชุมก็หายเช่นเดียวกัน เขาคีย์ข้อมูลลงในแทบเล็ตและพบว่าคนทั้งคู่ทำภารกิจที่เดียวกัน

บรูซส่งต่อเนื้อหาการประชุมให้แฟลชแล้วเดินออกมาเพื่อจัดการเหตุที่เขาคิดว่าเป็นเรื่องที่ไม่ปกติ

เขาแตะเครื่องมือสื่อสารที่หูระหว่างที่กำลังเดินไปที่ห้องควบคุม

“ซุปเปอร์แมน ซุปเปอร์แมน..คุณอยู่ไหน?”

ไม่มีเสียงตอบกลับ

บรูซแตะมันอีกครั้ง

“ซาทันน่า.. คุณได้ยินผมมั้ย”

‘ฉันได้ยินคุณบรูซ..’โอ้..ขอบคุณสวรรค์

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณ..ซุปเปอร์แมนเป็นอะไร เขาไม่ตอบผม”บรูซยังก้าวฉับๆไม่หยุด

‘อ้อ..คือ..’แม่มดสาวลากเสียงยาวทำให้บรูซหยุดเดิน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?”เขาถามย้ำ

‘จริงๆคือ..คุณมาดูเองได้นะ เราอยู่ห้องพยาบาล’

ทำให้บรูซต้องเลี้ยวไปอีกทางที่ไม่ใช่ห้องควบคุม

บรูซยังไม่ทันก้าวพ้นประตูอัตโนมัติเข้าคลาร์กก็ถลามาในทันที ดวงตาสีฟ้าเข้มนั้นมีแอ่งน้ำเอ่อและจมูกแดงๆ บรูซหันไปหาซาทันน่าแล้วส่งสายตาทำนองว่า อธิบายเรื่องนี้มาซะ!!

“เขาโดนสารอะไรซักอย่างเข้าไป..”

บรูซมองซาทันน่าสลับกับซุปเปอร์แมน

“บอกลูเธอร์รึยัง?”บรูซยังขยับตัวไม่ได้เพราะอ้อมแขนนั้นรัดเขาเอาไว้

“บอกแล้ว..”เธอตอบหงอยๆ

“แล้วเขาเป็นอะไร”บรูซถามด้วยน้ำเสียงราวกับว่าเจ้าตัวไม่ได้ยืนอยู่ด้วย

ซาทันน่ากอดอกแล้วนิ่งคิด

“เขาเห็นภาพหลอน..หลอนไปหมดเลย ตอนแรกคิดว่าจะให้ยานอนหลับแต่เห็นว่าไม่ได้อาละวาดเลยคิดว่าคงไม่จำเป็น”บรูซฟังพลางพยายามเหลือบมองคนตัวใหญ่ที่เอาหน้าก้มซุกกับไหล่ของเขาเงียบๆ

“แล้ว..พอจะรู้มั้ยว่าเขาหลอนอะไร”

“ไม่รู้หรอก เขาเงียบมาเป็นชั่วโมงพอถามก็เอาแต่พูดว่า’เขาตายแล้ว’ซ้ำๆย้ำๆอย่างเดียว”

บรูซไม่จำเป็นต้องใช้ความคิด

“เดี๋ยวระหว่างนี้ผมจัดการเอง คุณไปพักเถอะ..”บรูซบอกซาทันน่า หญิงสาวเองก็รู้ว่าทั้งคู่ต้องการเวลาส่วนตัวจึงเดินออกจากห้องไป

บรูซหันกลับมาสนใจคนตัวใหญ่ที่แทบจะยกเขาจนลอย

เมื่อไม่มีเสียงใดๆลอดออกมาจากซุปเปอร์แมนบรูซจึงจำเป็นต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

“คุณเป็นยังไงบ้าง”เขาพูดสั้นๆ

รู้สึกว่าถูกดึงให้แนบชิดมากขึ้น

“ไม่รู้สิ ผม..ผมกำลังกอดคุณอยู่ แต่เหมือนว่าไม่ได้กอดคุณ คุณอยู่ตรงหน้าแต่รู้สึกว่ายังไม่พอ ตรงหน้าผมคือคุณจริงๆรึเปล่า..”บรูซไม่แปลกใจ นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้รู้ว่าคลาร์กโดนอะไรเข้าไป

“แล้วถ้าผมบอกว่านี่คือผมจริงๆล่ะ..?”

คลาร์กเงยพ้นจากช่องไหล่แล้วจ้องมองใบหน้าของบรูซ

“ใช่..นี่คือคุณ ใช่ คุณจริงๆ แต่..”

บรูซขมวดคิ้ว

“แต่อะไร..?”

คลาร์กละมือข้างนึงออกมา ใช้มันหมุนลูบไล้คางเชิดๆที่โผล่พ้นออกมาจากชุด

“ข้างในผม..ในตัวผม ในตัวผมบอกว่าคุณไม่อยู่แล้ว มันบอกว่าเป็นไปไม่ได้ มันบอกคุณตายแล้ว..”

ถึงตอนนี้คลาร์กเริ่มร้องไห้

แอ่งเล็กๆในท้องฟ้าใสแจ๋วนั้นเอ่อล้นออกมาเป็นสาย หยดน้ำพาดเป็นเส้นตรงผ่านโหนกแก้มและมุมปาก

บรูซไม่รู้จะจัดการยังไงกับอาการประสาทหลอนจนกว่าเล็กซ์จะแก้ปัญหานี้ให้เขาได้ เขาจึงพูดออกไปโดยไม่คิด

“งั้นแปลว่านี้คือความฝัน..”

“..?”คลาร์กเลิกคิ้ว

“ผมไม่อยู่แล้ว..เขาอาจพูดถูก ข้างในตัวคุณอาจพูดถูก”

คลาร์กขบกรามแน่น ริมฝีปากรูปกระจับสั่นระริกและขอบตาที่แดงขึ้น

“ใคร..ใครเป็นคนทำ”คลาร์กกำชายผ้าคลุมสีดำแน่น

“ผมก็ไม่รู้..”บรูซตอบเบาๆ

คลาร์กทิ้งตัวลงนั่งและดึงบรูซลงไปกอดไว้ที่ตัก

ความเงียบเกิดขึ้น บรูซเริ่มรู้สึกผิดและได้แต่วิงวอนว่าถ้าคลาร์กคืนสติแล้วจะลืมเรื่องทั้งหมดนี้ไป

“ผมรักคุณ..บรูซ”คลาร์กโพล่งขึ้นมา

“ผมรู้..”บรูซตอบออกไปเหมือนทุกที

เงียบไปอีกครั้ง

“ผมจูบคุณได้มั้ย..”

บรูซเลิกคิ้ว

แล้วคลาร์กก็เป็นฝ่ายเริ่มแทน

ริมฝีปากนั้นประทับเข้ามาอย่างเชื่องช้าและเนิ่นนาน

“ผมรักคุณ..”คลาร์กพูดอีกครั้ง

“ผมรู้..”และได้รับคำตอบเดิมๆกลับไป

“แต่งงานกับผมได้มั้ย..”

บรูซเงียบไป

“ห๊ะ..?”เขาอุทานเบาๆ

“แต่งงานกับผม ทำแบบนั้นแล้วผมจะไม่เสียคุณไป”

เป็นครั้งแรกที่บรูซเชื่อว่าคลาร์กกำลังเสียสติ

“เอ่อ..”เขาลากเสียง

“ผมรู้..ผมรู้ ผมทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรมากกว่านี่ไม่ได้แล้ว..”คลาร์กรวบมือข้างนึงของบรูซไปจูบ

บรูซยิ่งทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่

“ไม่เอาน่า..นี่ความฝันของคุณ ผมตามใจคุณได้”

นั่นเป็นอะไรที่ฉลาดที่สุดเท่าที่บรูซทำได้

แต่สายตาที่คลาร์กมองกลับมากลับดูแตกต่าง

“คุณรักผมมั้ย..?”เขาถามบรูซ

ครั้งนี้บรูซนิ่งไปและถามแทนที่จะตอบ

จริงๆมันเป็นคำถามที่เขาเองก็อยากรู้

“คุณอยากให้ผมตอบว่าอะไร..”

คลาร์กยิ้มมุมปากด้วยแววตากึ่งเศร้าสร้อย

“ความรู้สึกของคุณ..”

บรูซลูบสันกรามตรงหน้าเบาๆ

“งั้นเหรอ..”เขาหลับตาลงและปล่อยให้คนตัวใหญ่โอบกอดเขา

ไม่มีใครพูดอะไรกันทั้งคู่ ต่างปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไหลไป จนในที่สุดประตูบานเลื่อนอัตโนมัติก็เปิดออก

เล็กซ์ ลูเธอร์นั่นเอง

บรูซหันไปมองต่างจากคลาร์กที่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากการกอดคนๆนี้เอาไว้แน่นๆ

“โอ้..เอ่อ คืองี้ ผมจะบอกว่ายาเสร็จแล้ว..”

“งั้นก็จัดการเลยสิ..”บรูซเอียงหัว

“พวกคุณแยกออกจากกันก่อนได้มั้ย.?”เล็กซ์พูดพลางบังคับให้เครื่องจักรของเขาวางชุดขวดยาและเครื่องมือต่างๆ

“จะพยายามก็แล้วกัน..”

ระหว่างที่เล็กซ์ทำเป็นง่วนอยู่กับการป้อนข้อมูลเครื่องจักรของเขา บรูซก็ก็พูดเบาๆที่ข้างหูคลาร์ก

“คลาร์ก..”

อีกคนไม่ตอบ

“คลาร์ก..”

“ครับ..”ตอบพร้อมกับหันหน้ามาสบตาบรูซ

“ปล่อยผม..”บรูซขยับตัวเป็นเชิงให้คลายกอด

“..”คลาร์กขมวดคิ้วแน่น

“ไม่..ไม่ ผมไม่ปล่อยคุณแน่”บรูซถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ปล่อยผมเถอะ..”

คลาร์กตีความคำนั้นไปอีกแบบและกอดแน่นขึ้น

“ไม่.. ผมรักคุณ รักคุณ”

บรูซมองเล็กซ์แล้วถาม

“ใช้ยานอนหลับได้มั้ย..?”อีกฝ่ายเลิกคิ้ว

“ที่จริงก็จำเป็นต้องใช้อยู่แล้ว..”บรูซหน้าตึง

“งั้นทำไมไม่ใช้ซะตอนนี้ล่ะ!!”น้ำเสียงเขาติดจะโวยวาย

เล็กซ์ร้องอ้อ ระหว่างนั้นบรูซก็ต้องหันกลับมาสู้รบปรบมือกับคนที่กำลังฟูมฟาย

“นี่คลาร์ก..ไม่เอาน่า คุณต้องตื่นแล้วนะ”

“ตื่นไปแล้วผมจะได้พบคุณมั้ย..?”คลาร์กถามโดยยังไม่มองบรูซ

บรูซกลอกตา

“ผมว่าคงเป็นงั้น..”เขาตอบตามจริง

ก่อนจะได้ทำอะไรเล็กซ์ก็ครอบหน้ากากใส่คลาร์กเข้า คนตัวใหญ่ล้มตัวลงนอนกับพื้นไม่ได้สติ

บรูซลุกขึ้น

“แล้วจะทำยังไงกับเขา..?”บรูซหันไปถามเล็กซ์

เล็กซ์ยักไหล่ไหวๆ

“ก็คงจะต้องหลับยาวเลย ยานี่แรงเกินไป ต้องค่อยๆให้ ระหว่างนั้นก็ต้องดูผลเลือดตลอดเวลา คงใช้เวลาหลายวันเชียว..”เล็กซ์พูดระหว่างเครื่องจักรของเขายกร่างซุปเปอร์แมน

“บอกผมด้วยแล้วกันถ้าเขาตื่น ผมจะไปจัดการเรื่องงานของเขา”บรูซหมายถึงงานนักข่าว

หลังจากนั้นผลรายงานของเล็กซ์ก็ถูกส่งมาเป็นพักๆ

ผ่านไปแค่ไม่กี่วันเล็กซ์ติดต่อก็เรียกเขาไปด้วยน้ำเสียงแตกตื่น

จริงๆบรูซก็คิดเอาไว้แล้ว

เมื่อเดินผ่านประตูเข้าไปเหตุการณ์อย่างกับวนลูป

คลาร์กเข้ามากอดเอาไว้ไม่ให้ไปไหนทำให้บรูซต้องหันไปถามเล็กซ์

“ยาไม่ได้ผลเหรอ!!?”น้ำเสียงอาจจะดูโกรธไปนิด

“เปล่า..ดูผลแล้วร่างกายเขาไม่เหลือสิ่งแปลกปลอมอะไร แต่เขาถามหาคุณ..แบบหน้าตาเขา..คุณก็รู้”

บรูซถอนหายใจแล้วถาม

“คลาร์ก..”

“ครับ..?”คนตัวใหญ่ตอบนิ่งๆ

“คุณเป็นไงบ้าง?”เขาถามคำถามเดิม

“ผมเป็นอะไรไป..?”คลาร์กไม่ได้ตอบแต่ถามกลับ

บรูซไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี

“คุณโดนสารบางอย่าง ทำให้เสียสติ พวกเราเลยต้องทำให้คุณหลับไป”บรูซค่อยๆตอบโดยไม่ให้อีกฝ่ายสามารถสงสัยอะไรได้

คลาร์กเงียบไปพักใหญ่

“ผมฝัน.. ฝันไปใช่มั้ย?”

“ขึ้นอยู่กับว่าคุณหมายถึงอะไร..”

“ผมฝันเพราะคุณบอกว่าผมกำลังฝัน..ผมฝันไป”

บรูซคิดตามและหันไปหาเล็กซ์

“เขาหายแล้ว..”

เล็กซ์ผงกหัว

บรูซหันกลับมาหาคลาร์ก

“โอเค..งั้นเรา เราไปหาที่คุยกัน เกี่ยวกับฝันของคุณ..” บรูซกระแอมครั้งนึงเพราะรู้สึกว่าประโยคของเขาช่างฟังดูน่าอาย แต่คลาร์กไม่สนใจอะไรนัก เขาอุ้มบรูซขึ้นและเดินออกจากห้องไป

คลาร์กพาบรูซออกมาจากหอสังเกตการณ์

และพาขึ้นมาจนสูงเสียดฟ้า

บรูซหันมาสบตาคลาร์ก เขาถอดหน้ากากออกช้าๆ

“ผมฝันว่าคุณตาย..”คลาร์กพูดพลางจ้องมองดวงตาสวยๆตรงหน้าไม่วาง บรูซไม่พูดอะไรปล่อยให้คลาร์กเล่าฝ่ายเดียว

“แต่เห็นคุณ..แต่คุณตาย ผม..”คลาร์กไม่เข้าใจในตัวเองและเริ่มลิ้นพันกัน

“ช่างมันเถอะ ผมว่า..คุณอย่าไปสนใจมันเลย”คลาร์กเปลี่ยนใจแล้วเลิกเล่ากลางคัน

บรูซแปลกใจ

“งั้น..?”

“ผมได้สัมผัสอารมณ์ว่าถ้าหากคุณตาย.. ผมรู้สึกว่าผมอยากจะทำอะไรบางอย่าง..”

บรูซเลิกคิ้วมอง

“อะไรบางอย่าง..?”

คลาร์กเงยขึ้นมองคนที่เขาโอบไว้สูง

“ผมอยากถามคุณอย่างนึง..”

บรูซรอคำถาม

“คุณคือโลกของผม..”

“แล้วโลกของคุณ.. ผมคืออะไร”

คำถามอะไรเนี่ย..

บรูซขมวดคิ้วมอง แต่เมื่อดวงตาสีฟ้านั้นดูจริงจังและซื่อตรงนั่นบังคับให้บรูซต้องพยายามหาคำตอบ

“อืม…”บรูซส่ายหัวไปมาช้าๆแล้วเหลือบมองคลาร์กเป็นระยะๆ

“โลกของผม..”เขาเอ่ยลากเสียง

คลาร์กพยายามตั้งใจฟัง

“โลกของผมคุณคือ คลาร์ก เคนท์..”

“หืม..?”คลาร์กเลิกคิ้ว

“สำหรับคุณแล้วไม่มีบทบาทไหนดีไปกว่าคลาร์ก เคนท์..ไม่มีแล้ว”บรูซโอบรอบลำคอใหญ่หนาตรงหน้า

คลาร์กสงสัยว่าทำไมตอนนี้เขารู้สึกมีความสุข ทำไมเขาถึงยิ้มออกมา

“งั้นเหรอ”เขาน้อมรับความอบอุ่นจากฝ่ามือสวย

“คุณคิดยังไงกับคำตอบนี้..”บรูซถามทั้งที่ยังกอดอยู่

“ผม..”

คลาร์กกอดเอวนั้นแน่นขึ้น

“ผมดีใจ..ดีใจมากเลย..”

บรูซคลี่ยิ้ม

“ดีแล้ว..คลาร์ก เคนท์”